نقره دارای یک تاریخ طولانی و جذاب به عنوان یک ماده ضدباکتریایی است. رفتار ضدمیکروبی نقره و یا ترکیبات آن نسبت مستقیم با ر‌هایش یون زیست فعال Ag+ و توانایی آن در واکنش با غشاهای سلولی باکتری‌ها و یا قارچ‌ها دارد. فلز نقره و ترکیبات معدنی آن در حضور آب و یا مایعات بدنی یونیزه می‌شود و می-تواند با پروتئین‌ها، باقیماندهٔ آمینواسید‌ها، آنیون‌های آزاد و گیرنده‌های روی بدن پستانداران و غشاهای سلول‌های یوکاریوتیک واکنش دهد. نقره سمیت کمی در بدن انسان از خود بجا می‌گذارد و ریسک حداقلی در موارد مسائل تنفسی، بلعی و پوستی دارد. با این وجود، مداومت تماس با نقره می‌تواند سبب ایجاد مشکلات پوستی، چشمی و غیره شود. با کاهش ابعاد ذرات نقره (نانوذرات نقره درون کلوئید) نیز، احتمال افزایش ر‌هایش نقره به‌علت افزایش سطح در معرض افزایش می‌یابد. کلوئید نقره شامل نانو ذراتی (ابعاد زیر ۱۰۰ نانومتر) از جنس نقره می‌باشد که درون آب به عنوان محیط پایه پایدار شده است. این کلوئید قهوه‌ای است که در تطابق با کلوئیدهای نقره حاوی نانو ذرات زیر ۱۰۰ نانومتر می‌باشد.
قابلیت باکتری‌کشی به علت اندازه کوچک‌تر ذرات و همچنین به علت قابلیت ر‌هایش بیشتر یون نقره
